Rozdział 13

Pierwsza misja

Młody mężczyzna siedział na sofie jedząc spóźnione śniadanie. Na stoliku obok zastawy leżał kawałek pergaminu, na którym zapisana została wiadomość z prośbą o spotkanie. Za 10 minut miał się stawić u najpotężniejszego czarnoksiężnika na świecie. Na jego miejscu u większości osób ta krótka wiadomość od razu odebrałaby im nie tylko apetyt, ale i zdrowy rozsądek. Jednakże młodzieniec w spokoju dokańczał swój posiłek nie przejmując się najbliższymi godzinami. W końcu podniósł się z wygodnego siedzenia i skierował się w stronę garderoby w celu ubrania się.

Harry wyszedł z naręczem ubrań, które postanowił założyć. Nie minęła minuta, kiedy zakładał czarną niczym smoła maskę. Zrezygnował dzisiaj z niewygodnego „mundurka”, który zaplątywał się między nogi. Stanąwszy przed lustrem ujrzał tajemniczego mężczyznę, który niemal hipnotyzował swoimi zielonymi ślepiami. Miał na sobie czarne spodnie, które idealnie układały się na jego sylwetce, oraz lnianą białą koszulę. Czarna maska dodawała uroku oraz nieposkromionej dzikości. Zadowolony z osiągniętego efektu wyszedł na korytarz.

***

Siedział przy swoim biurku tonącym w zwojach pergaminu. Niemal każdy zawierał informacje o tajemniczej księdze, która może nie tylko pomóc w wygraniu wojny, ale także zwrócić jedyną osobę, którą do tej pory obdarzył miłością. No właśnie. Do tej pory. Nie wiedział, jak to się stało, że podczas tych kilku rozmów ten chłopak zdołał owinąć go sobie wokół palca. A teraz miał go puścić na cholernie niebezpieczną misję, która może mu go odebrać? Ale niestety wiedział, że tylko Harry może ją wykonać. Tylko on.

Pogrążony w myślach, nie zauważył, że nie jest już sam w gabinecie. Dopiero dźwięk odsuwanego krzesła przywrócił go do rzeczywistości.

Po drugiej stronie jego biurka siedział młodzieniec, od którego biła niebywała aura siły i potęgi. Harry diabelnie przystojnie wyglądał w czarnej masce, która dodawała mu tajemniczości idealnie komponując się z dobranym strojem. Gdy tylko to sobie uświadomił, jego poprzednie obawy, co do wyprawy diametralnie się zmniejszyły.

- Widzę, że już się rozgościłeś? – zapytał, wskazując na szklankę w ręku gościa

- Śniłeś tak mocno, że nie obudziłby cię nawet konwój Aurorów stojących na czele z Dumbledorem rozdającym wszystkim naokoło cytrynowe dropsy.

Mężczyzna skrzywił się niezauważalnie, po czym kontynuował

-  Musimy ustalić szczegóły twojego wyjazdu.

Harry usiadł wygodniej z nowym zainteresowaniem zaczął słuchać starszego mężczyzny.

- Musisz zdobyć siedem symboli, prawdopodobnie kamieni, żeby zdobyć księgę. A to – powiedział podając mu medalion, z którego wydobywało się lekkie światło - pomoże ci dotrzeć na miejsce. To świstoklik, ale nie tylko. Z moich obliczeń wynika, że o szóstej rano zabierze cię do małego miasteczka w Bułgarii. Tam, medalion skieruje cię do celu.

Omówienie szczegółów zajęło im dobrych kilka godzin. Dopiero, gdy byli przekonani, że wszystko, a przynajmniej najważniejsze rzeczy zostały ustalone, Harry mógł wrócić do siebie, by przygotować się do podróży.

Teraz siedział w garderobie próbując wybrać jakieś ubrania. Wiedział, że nie może wziąć dużego pakunku, który mógłby uniemożliwiać wykonanie misji, dlatego do specjalnie doczepionej saszetki, oczywiście wcześniej potraktowanej zaklęciem zmniejszająco- zwiększającym, włożył bezrękawnik i lekkie spodnie (na wszelki wypadek), oraz trochę suchego jedzenia i wodę. Naszyjnik będzie miał na szyi, więc nie wkładał go do środka. Zadowolony, postanowił zmienić ubranie. Założył czarny bezrękawnik oraz dresowe spodnie. Nie miał ochoty teraz siedzieć i rozmyślać nad tym, postanawiając poćwiczyć. Pamiętając z mapki, mniej więcej wiedział, gdzie znajduje się sala do ćwiczeń. Może będę miał szczęście i nikogo tam nie będzie. Jednak wolał nie ryzykować, zakładając swoją nieodłączną już maskę. Wyszedł z pokoju, poprzednio zabezpieczając go. Wolał nie ryzykować, że jakiś imbecyl będzie ciekawy i sobie wejdzie. Co to to nie.

Lawirował korytarzami tak, jakby chodził nimi już od najmłodszych lat. Podświadomość podpowiadała mu właściwą drogę. Z każdymi, przynajmniej w większości, mijanymi drzwiami, pokazywał mu się obraz pomieszczenia. Harry podejrzewał, że magia tej posiadłości rozpoznawała go, pokazując nowemu właścicielowi wszystko, co tu się znajduje.

W końcu dotarł na miejsce. Gdy tylko podszedł do wielkich, dębowych drzwi, te ustąpiły, otwierając się na oścież. Jego oczom ukazała się ogromna sala, która z pewnością mogła się równać z Wielką Salą w Hogwarcie. Drewniana podłoga była w miejscach wyłożona miękką matą. Koło ścian z białego marmuru stało kilka ławek. Przy drzwiach stały misternie rzeźbione kolumny, na których widniały węże. Jednak największą uwagę Harry’ego zwracał wyryty złotymi literami napis na podłodze przy wejściu. Zostało to napisane w wężomowie, dlatego tylko osoby posiadające dar, mogły odczytać te słowa.

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie pokonany.

Dopiero teraz Harry zwrócił uwagę, że nie jest sam. Na środku Sali stały manekiny treningowe, które próbowały zabić mężczyznę. Ten płynnie eliminował kolejne kukły. Najwidoczniej jeszcze nie dostrzegł obecności Harry’ego, ponieważ był głęboko pochłonięty walką. Harry błyskawicznie ukrył się w cieniu obserwując nieznajomego. Próbował przypomnieć sobie jego tożsamość, jednak dopiero, gdy zobaczył kukłę przypominającą Szalonookiego, przypomniał sobie wspomnienie pokazane przez Syriusza, kiedy kilkanaście lat temu Moody pokonał szaleńca, Evana Rosiera.

Harry przyglądał się mężczyźnie z ciekawością pomieszanej z szacunkiem, ponieważ niełatwo oszukać starego Aurora, który nie popełnia takich błędów. Dopiero, gdy już ostatnia kukła padła na ziemię (Moody), postanowił się ujawnić. 

***

Evan postanowił poćwiczyć walkę bronią białą, dlatego skierował się do niedostępnej dla innych Śmierciożerców sali do ćwiczeń. Czarny Pan udostępnił mu ją, chcąc utrzymać jego przeżycie w tajemnicy. Jego niegdyś przystojną twarz szpeciła teraz blizna na prawym policzku. Przeklęty Moody.

Nie mając wielkiego wyboru wyczarował kilka manekinów, rzucając jeszcze czar, by atakowały. Miał już dość walki z manekinami. Chciał zmierzyć się z kimś, kto nie jest drewnem. Po krótkim zastanowieniu zmienił jedną z kukieł w podobiznę cholernego Aurora, po czym rozpoczął walkę.

Jego umysł wyłączył się na świat zewnętrzny, był głodny krwi. Chciał wykończyć rzucające się na niego zaczarowane drewniane kukły. Jego oczy zarejestrowały, że na polu walki został tylko Moody. Rzucił się na niego z nową siłą, przecinając manekin niemal na pół.

Dopiero teraz jego mózg zarejestrował otoczenie. Sala do ćwiczeń była zagracona przez połamane drewniane manekiny ćwiczebne. Jednym machnięciem różdżki pozbył się drewna.

- Brawo! – usłyszał klaskanie od strony wejścia. – Doskonale, panie Rosier.

***

Harry wyszedł ze swojej kryjówki klaszcząc w ręce.

- Brawo! - zauważył nagłe spięcie ramion towarzysza. – Doskonale, panie Rosier.

Evan dopiero teraz zobaczył czarną maskę na twarzy drugiej osoby. Widział go na spotkaniu wewnętrznego kręgu. Stał wtedy w cieniu, pod zaklęciem kameleona. Już chciał się ukłonić, jednak powstrzymał go głos towarzysza.

- Nie musisz mi się kłaniać Evanie, nie zrobiłem nic, żeby sobie na to zasłużyć. Widzę, że wiesz, z kim masz do czynienia.

- Tak, Panie.

- Więc jednak to ty siedziałeś pod kameleonem na zebraniu.

- Ale jak…

- Powiedzmy, że to będzie mój mały sekret. A teraz, co powiesz na małą rundkę? – zapytał, wyciągając swoje nieodłączne ostrze.

- Z przyjemnością, Panie.

Harry zmienił swoją twarz oraz włosy, po czym zdjął maskę.

Evan z niemałym szokiem obserwował, jak włosy z czarnych, zmieniają kolor. A więc metamorfomag, ciekawe.

Oboje ustawili się na środku w pozycji bojowej. Obserwowali siebie nawzajem, czekali na odpowiedni moment, by zaatakować. Zaczęli się poruszać, robiąc koło. Stawiali ostrożnie swoje kroki. Wyłączyli się na świat zewnętrzny. Liczył się tylko przeciwnik.

Po krótkiej chwili katana Harry’ego zetknęła się z ostrzem Evana. Walka się rozpoczęła. Atak. Obrona. Unik. Kolejna obrona. Następny atak. Oboje poruszali się z gracją, płynnie atakując. Ich pojedynek przypominał pełen dynamiki taniec kochanków. Na ich ciele kropelki potu mieszały się z krwią, która wypływała z malutkich ran zadanych przez przeciwnika. W sali było słychać tylko nierówne oddechy i uderzającą o siebie stal. Po dłuższym czasie Harry zauważył lukę w obronie, którą natychmiast wykorzystał. Przeciwnik runął z impetem o ziemię a przy jego gardle pojawiło się ostrze, które mogłoby go przeciąć na pół. Jego miecz został odrzucony przez nogę Harry’ego, który sam odłożył swój, podając rękę. Nie spodziewał się, że zostanie pociągnięty, więc wylądował na ziemi przyciśnięty przez umięśnione ciało przeciwnika. Evan jak zahipnotyzowany wpatrywał się w głęboką zieleń oczu towarzysza nieświadomie przybliżając się, jednak w ostatnim momencie opamiętał się, schodząc z mężczyzny.

Harry wstał nie komentując tego, co przed chwilą zaszło. Przywołał skrzata, który po chwili przyniósł im zimną wodę.

Evan nigdy w życiu się tak nie zachowywał. Co to miało być? Kurwa, chciałem pocałować Czarnego Księcia. Co mi odpierdoliło? Chcąc się czymś zająć, wziął butelkę wody.

- To była świetna walka. Trzeba będzie kiedyś to powtórzyć.

- Tak, muszę się zrewanżować.

Po krótkiej wymianie zdań, każdy poszedł w swoją stronę.

***

Harry po kąpieli wszedł do biblioteki z zamiarem poszukania czegoś, co nadałoby się na zajmującą lekturę. Chciał zająć czymś czas, by nie myśleć o jutrzejszej wyprawie. Wziął jakąś książkę z działu zaklęć starożytnych i skierował się do sypialni. Tam, na żerdzi, koło łóżka siedział Cry. Siedział i płakał do jakiegoś naczynia. Harry nie mógł się nadziwić pomysłowości tego ptaka. Tylko jemu opowiedział o wyprawie.

Gdy tylko feniks przestał płakać, Harry wziął fiolkę zabezpieczoną czarem przed stłuczeniem się i przelał bezcenne łzy ptaka. Napełnił ją do pełna, nie zostawiając ani kropli cieczy. Z fascynacją oglądał, jak pod wpływem światła, ciecz połyskuje kolorowymi refleksami. Uśmiechnął się z wdzięcznością do ukochanego ptaka, po czym schował łzy.

***

Ranek nastał szybciej, niż się tego spodziewał. Harry już ubrany skierował się do gabinetu Riddle’a. Mając na szyi rozświetlony już medalion, otworzył drzwi.

- Pamiętaj, o czym ci powiedziałem. Od tego zależy życie nie tylko jednej osoby. Harry, uważaj…

Nie zdążył usłyszeć końca wypowiedzi ojca, ponieważ pomieszczenie zalała fala światła, która zabrała Harry’ego w nieznane.