W końcu udało się!!! Wstawiam kolejny rozdział, który dedykuję Ginger oraz Belli. Dziękuję wszystkim za wsparcie oraz za to, że jeszcze tu zaglądacie...

Nie zanudzając, życzę miłego czytania :D

Rozdział 15

Hogsmeade?

Harry czuł nieprzyjemne pulsowanie w okolicy pleców, jednak nie przejął się tym za bardzo. W końcu nie pierwszy raz zasypiał w miejscach, które nie są przeznaczone do spania. Powoli otworzył oczy, uświadamiając sobie, że leży na podłodze w swoim salonie. Ostrożnie podniósł się na nogi, próbując przypomnieć sobie, co robił poprzedniego dnia. Ach, no tak… Bułgaria.

Dopiero po chwili uświadomił sobie, że coś jest nie tak. Co się stało? Dlaczego tu jestem? Jak wróciłem? Gdzie jest jakiś kamyk, albo coś, co pomoże w uratowaniu Syriusza? Nie, nie, nie, nie, NIE!!! To nie może być prawda! Czy to wszystko poszło na marne?

Jego oczy zaszkliły się, a o sam padł na kolana. Syriuszu, przepraszam.

***

Kwatera Główna Zakonu Feniksa jeszcze nigdy nie była tak spokojna, kiedy przebywał w niej Albus Dumbledore.

Wyżej wspomniany siedział samotnie w kuchni, popijając herbatkę.

Pił herbatkę zajadając jego ulubione cytrynowe dropsy.

Myślał.

Myślał o czarnowłosym chłopcu.

- Gdzie jesteś, Harry…

***

- Że co!?

Głośny ryk przerwał ciszę w gabinecie najpotężniejszego czarnoksiężnika tych czasów.

- Uspokój się do cholery i słuchaj. Musisz przenieść się do przyszłości.

- Ja pierdolę

- Nie pierdol, bo rodzinę powiększysz

- A co, nie chcesz wnuka?

- Dobra, dobra, nie zmieniaj tematu. Na pewno dobrze sprawdziłeś, nic nie było?

- Tak, gdy się obudziłem, leżałem na podłodze. Jedynie medalion miałem na szyi. Może to o niego chodziło?

Harry błyskawicznie wyciągnął omawiany przedmiot, po czym zaczął oglądać go z każdej strony, jednak po chwili rzucił go na biurko zrezygnowany.

Riddle podszedł do biurka, na którym leżał medalion. Wyciągnął rękę nad nim, ale go nie dotknął. Po chwili zwrócił swój wzrok na towarzysza.

- Dlaczego siedzisz, jakbyś miał kij w dupie?

- Co? A, nieważne. Chyba źle spałem. Plecy mnie bolą jak cholera.

- Pokaż mi je.

- To nic takiego.

- Harry, zdejmij koszulkę.

Wwiercający się w niego wzrok nie dawał za wygraną. Zrezygnowany młodzieniec podwinął cienki materiał, by całkowicie go z siebie zdjąć.

Voldemort błyskawicznie znalazł się zaraz za nim. Ciche syknięcie zaniepokoiło młodego Riddle’a. Tom, jakby obudzony z letargu, wyczarował dwa lustra stojące pomiędzy nimi. Harry z przerażeniem patrzył na swoje plecy. Na prawej łopatce znajdował się około dwu calowy czarny znak przypominający spłaszczone na prawą stronę koło. Na górze znajdowały się trzy krawędzie. Cały znak był zaczerwieniony odznaczając się na umięśnionych plecach.

Harry wyciągnął z kieszeni fiolkę z kolorową substancją. Zapatrzył się na chwilę na zmieniające się w środku kolory, by po chwili podać ją zaskoczonemu mężczyźnie.

- Rozsmaruj trochę na miejscu zaczerwienienia.

Riddle był jak skonfundowany, kiedy z najwyższą ostrożnością wcierał bezcenny płyn na łopatkę chłopaka. Po zakończeniu nie oddał mu fiolki, czego Harry nie skomentował. Nie miał też zamiaru upominać się o nią.

Po chwili niezręcznej ciszy, zapytał.

- Dlaczego muszę przenosić się do przyszłości?

- Ponieważ miejsce, do którego się udajesz jaszcze nie istnieje.

- Słucham?

- Niestety, tylko tyle udało mi się dowiedzieć.

- Dobra, zrozumiałem. Czy to wszystko?

***

- Czy to wszystko?

- Tak, mój drogi chłopcze.

Remus Lupin, posiadający opinię najspokojniejszego wilkołaka w historii, wyszedł z zebrania Zakonu z miną poirytowania na twarzy. Jednak pod powierzchnią znajdowały się głębsze emocje. Od zdenerwowania, przez ból, kończąc na przerażeniu. Miał dość tego zidiocianego starca, który nie robi nic, poza wciskaniem wszystkim cytrynowych dropsów. Nienawidził go za to, że każe mu przychodzić do miejsca, w którym Syriusz przeżył ostatni rok. Strach ściskał jego gardło, gdy myślał o Harrym. O Harrym torturowanym przez Śmierciożerców. O Harrym umierającym gdzieś w jakimś zatęchłym lochu. O Harrym…

Blondyn skierował swe kroki na główną ulicę z zamiarem wtopienia się w tłum. Jego twarz przybrała nonszalancki wyraz, ale oczy były czujne. Rozglądał się uważnie szukając pozornego niebezpieczeństwa. Gdy był już na tyle daleko Kwatery, upewniony, że nikt go nie śledzi, założył pelerynę oraz kapelusz. Wyciągnął buteleczkę z substancją przypominającą niezidentyfikowaną maź. Idąc ciągle naprzód, wychylił zawartość do ust. Lekko się skrzywił, ale nie przestawał iść. Jego twarz stała się młodzieńcza, rysy nabrały ostrości a oczy zmieniły kolor. Włosy też nie pozostały w swojej formie. Wydłużyły się a kolor nabrał głębi.

Nie oglądając się za siebie wsiadł do metra. Stanął naprzeciwko drzwi, uważnie obserwując wszystkich wsiadających pasażerów. Jego twarz była szczelnie zakryta, a pod niby niedbałą pozą, kryła się gotowość do ataku.

Zadowolony z tego, że nikt nie zwraca na niego uwagi, lekko rozluźnił napięte ramiona. W pewnym momencie, ktoś na stacji zaczął biec w stronę metra. Jego wzrok był utkwiony w nim. Przerażenie ścisnęło jego serce, ciśnienie krwi się zwiększyło, co mógł usłyszeć dzięki swojemu czułemu słuchowi. Źrenice rozszerzyły się, gdy mężczyzna był już przy drzwiach, kiedy nagle te się zamknęły. Remus ze świstem wypuścił powietrze, kiedy pojazd ruszył zostawiając na peronie osobę, która śledziła go. Nie popatrzył na nią nawet wtedy, gdy zaczęła biec za metrem. Nie widział wściekłości na twarzy, kiedy droga się skończyła zostawiając za sobą pustą przestrzeń. Niczego nie zobaczył, ponieważ jego umysł był już gdzieś indziej, razem z zielonookim młodzieńcem.

***

Według Harry’ego, medalion za szybko zaczął emanować światłem. Zrezygnowany, ale przygotowany ruszył w kierunku drzwi. Już miał złapać za klamkę, kiedy usłyszał hałas. Ktoś się kłócił. Ostro to za mało, by sprecyzować ten dźwięk. Harry już widział metaforyczne talerze rozpierdolone po całym korytarzu i wbrew sobie, zachichotał. Wpadł mu do głowy szatański pomysł. Czemu nie? Buahahaha!!!

Jeszcze tylko napił się, po czym otworzył drzwi.

***

Bellatrix Lestrange właśnie szła do gabinetu Czarnego Pana. Musiała jak najszybciej powiedzieć mu o szczegółach misji, oczywiście zakończonej sukcesem. Za nią wlekli się jej głupi mąż, jego brat i Severus Snape. Wkurzała ją rozmowa trzech mężczyzn, no bo jak można rozmawiać, kiedy idzie się do JEJ Mistrza. O nie, już ja wam dam popalić!!!

- Zamknijcie te wasze mordy!!! Idziemy do Czarnego Pana, oddajcie mu szacunek, a nie będziecie gadać, jakbyście nie mieli do tego innej pory! – początek drugiego zdania wypowiedziała z takim uwielbieniem, że pozostali towarzysze skrzywili się.

- Bello, uspokój się, my tylko rozmawiamy.

- Nie będę ciebie słuchać! Nie obchodzi mnie to, że tylko rozmawiacie, rozumiesz? Zamknij tą jadaczkę, albo ja ci ją zamknę.

- Czy ty mi grozisz? – cichy głos Mistrza Eliksirów przeciął ciszę.

- Ja tylko ostrzegam. Zresztą, co ty mi możesz zrobić Severusie?

- Bello, nie lekceważ mnie. Nie na darmo noszę miano najlepszego Mistrza Eliksirów w Anglii. Na twoim miejscu uważałbym na to, co jesz…

Nie dokończył, ponieważ drzwi obok się otworzyły. Przez nie przeszedł wysoki mężczyzna w kapturze. Jego potężna aura wypełniła całe pomieszczenie, doprowadzając zgromadzonych do gęsiej skórki.

Śmierciożercy obserwowali, jak mężczyzna podnosi ręce, by zdjąć kaptur. Do ostatniej chwili spodziewali się zobaczyć młodego mężczyznę, który przyćmiewałby ich swą urodą. Ich źrenice rozszerzyły się, gdy ujrzeli twarz człowieka, której najmniej się spodziewali. Natychmiast wyciągnęli różdżki. Zamiast młodego, przystojnego mężczyzny zobaczyli…

- Cytrynowego dropsa?

Wszystkim opadła szczęka, którą nieudolnie musieli zebrać z podłogi. Przed nimi stał Albus Dumbledore.

- Skąd tu się wziąłeś starcze.

- Oj, czyli nie chcecie – i nie przejmując się różdżkami wycelowanymi w jego stronę, otworzył opakowanie z dropsami i wepchnął sobie ich garść do ust. Widząc ich miny, zapytał – Na pewno nie chcecie? Mam jeszcze dwa opakowania.

Śmierciożercy jak wmurowani patrzyli na staruszka, zajadającego cukierki.

- Nie to nie, może Tom będzie chciał…

I bez zbędnych ceregieli, żwawym krokiem ruszył do gabinetu.

Jako pierwszy otrząsnął się Severus, który szybkim ruchem zakneblował starca, zanim ten doszedł do drzwi. Jednak zanim zdołał cokolwiek zrobić, drzwi się otworzyły.

***

Czarny Pan siedział przed biurkiem zajmując się dokumentacją. W końcu ktoś musi. Sięgał właśnie po kubek z kawą, kiedy usłyszał hałas. Co ci idioci wyprawiają? Mogliby zachowywać się ciszej. Nie no, ale po co? Lepiej drzeć ryje żeby zarobić sobie małego Cruciarusa po czterech literach.

Westchnął i postanowił zignorować głosy wydobywające się tuż za ścianą. Wziął kubek z życiodajnym płynem i napił się. No, w końcu cisza…

Długo nie nacieszył się spokojem, ponieważ rozległ się piskliwy głos Bellatrix.

Zaskoczony a zarazem zaciekawiony wstał, podchodząc do drzwi.

***

Drzwi otworzyły się ukazując twarz najpotężniejszego czarodzieja w całej magicznej Anglii. Jego grymas zmienił się, gdy ujrzał związanego staruszka, który uśmiechał się do niego, nie przejmując się swoją sytuacją.

- Do środka – cichy syk przeciął powietrze, powodując gęsią skórkę u niektórych.

Śmierciożercy bez słowa wprowadzili związanego starca przez dębowe drzwi.

- Co ty robisz?

- Ach, drogi chłopcze, sprawdzam.

- Co sprawdzasz?

- Twoich sługusów, ojcze. Oblali test, ale ich miny były bezcenne. Gdybyś ich tylko widział... – powiedział, uwalniając się z więzów i wyciągając antidotum. Po chwili pięć par oczu ujrzało młodego mężczyznę z burzą czarnych loków na głowie. Rysy twarzy złudnie przypominały młodego Czarnego Pana. Tylko soczyste zielone oczy odróżniały go od swojego ojca. Młody Riddle uśmiechnął się z wyższością, gdy zobaczył zszokowane twarze towarzyszy. – Trzeba będzie nad tym popracować.

Po chwilowej ciszy, która zapadła po słowach Czarnego Księcia, odezwał się sam Lord

- W tej chwili wynosić się!

Śmierciożercy, obawiając się swojego Pana, ulotnili się z gabinetu w rekordowym tempie. Gdy tylko drzwi się zamknęły, Harry rzucił zaklęcie prywatności.

- Nie mam za dużo czasu. – nie wyjaśniając, wyciągnął medalion.

Tom skinął głową, patrząc na naszyjnik wiszący na szyi chłopaka. Ten jak na zawołanie, zaczął emitować jaskrawo niebieskim światłem, zabierając po chwili Hardego w nieznane.

***

Harry starał się wylądować na ugiętych nogach, ale chcieć a móc to dwie różne rzeczy. Nie przewidział, że pod nim będzie znajdować się jezioro. Już po chwili, był przemoknięty do suchej nitki. Ze zrezygnowanym wyrazem twarzy skierował się do brzegu. Po chwili poczuł nieprzyjemne uczucie, gdy zimny wiatr wdarł się mu pod przemokniętą koszulkę. Zaczął złorzeczyć na wszystko, przy okazji wysuszając jednym zaklęciem całe ubranie. Poszukał w swojej torbie eliksiru pieprzowego, po czym wypił zawartość trzymanej fiolki.

Dopiero teraz mógł zlokalizować swoje położenie. To, co zobaczył, kompletnie go przeraziło.

- Ho… Hogsmeade?