Rozdział 1

Powrót do rzeczywistości

Środa, 10 lipca. Na Privet Drive 4, w najmniejszym pokoju w domu, na łóżku leżał chłopiec. Nie był zwykłym chłopcem. Był czarodziejem. Miał kruczoczarne włosy i oczy koloru Avady.  Nazywał się Harry Porter. Miał przesrane życie. Jego rodzice zginęli, kiedy miał zaledwie rok. Do 11 roku życia był przekonany, że jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym, a on sam wyszedł z tego tyko ze zwykłą blizną. Wychowywał się u swojej ciotki. Był traktowany jak śmieć i jakiś wybryk natury. Mieszkał w małej komórce pod schodami, w której było pełno pająków. Dla niego to nie była rodzina. Rodzina tak się nie zachowuje.

Jego życie zmieniło się o 180’ w dniu 11 urodzin, gdy dostał list ze szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Od tej pory miał prawdziwych przyjaciół. A przynajmniej tak mu się wydawało. Ale o tym później. Co roku przeżywał niesamowite przygody. Na początku musiał zdobyć kamień filozoficzny i pokonać swojego nauczyciela od OPCM-u. na drugim roku nauki otworzył komnatę tajemnic i zabił bazyliszka, który sprowadzał chaos w szkole. Dowiedział się, że seryjny morderca uciekł z Azkabanu – więzienia dla czarodziejów, i chce go zabić. Okazało się, że to nie prawda a on jest jego ojcem chrzestnym. W czwartej klasie wziął udział w turnieju trójmagicznym i był świadkiem odrodzenia Czarnego Pana, który zabił jego rodziców. W ostatnim roku dowiedział się o przepowiedni i wtedy jego ojciec chrzestny wpadł w zasłonę, z której teoretycznie nie ma wyjścia. To go załamało. Ciągle się obwiniał.

Wracając do Harry’ego. Leżał na łóżku, ale nie spał. Wpatrywał się tępo w sufit. Myślał o tym, co się wydarzyło w czerwcu. Dlaczego właśnie Syriusz? To moja wina. Mogłem nauczyć się tej cholernej oklumencji. Dlaczego Drops nie powiedział mi o przepowiedni? Dlaczego mnie okłamywał? Co jeszcze przede mną ukrywa? Nienawidzę go! Chciał umrzeć. Jego życie nie miało sensu. Nie miał dla kogo żyć. Jego cała rodzina nie żyje. Był jeszcze Lupin i Tonks. Lubił ich, ale to nie to samo.

Spojrzał w okno. Ciągle padał deszcz. Ostatnio polubił taką pogodę. Mógł spokojnie pomyśleć, wiedząc, że nikt go nie zaczepi, bo każdy siedzi w domu w otoczeniu rodziny. Właśnie, RODZINY.

Wyszedł z domu, nie przejmując się niczym. Chodził ciemnymi uliczkami, niezważając na niebezpieczeństwo czyhające z każdej strony. Ciągle myślał o nim. O Syriuszu. O tym, co się wydarzyło w czerwcu. O Dropsie. Deszcz obmywał jego twarz, ale on nie zwracał na to uwagi.

Usiadł na ławce w parku, która jako jedyna nie była zniszczona przez bandę Wielkiego De – jego kuzyna. Po jego twarzy spływały łzy, które mieszały się z deszczem. Wpatrywał się w samotną gwiazdę. Dlaczego ty Syriuszu? Brakuje mi ciebie.

Nagle usłyszał dźwięk aportacji. Nie przejął tym się specjalnie, ponieważ Drops rozkazał członkom Zakonu Feniksa go pilnować.

Mogę się dosiąść?- spytał mężczyzna w czarnym płaszczu

Jasne, siadaj Lunio- odpowiedział bezbarwnym głosem

Nigdy nie mów do mnie Lunio, słyszysz?- powiedział, czochrając jego mokre włosy, – Dumbledore kazał powiedzieć, że będziesz przeniesiony do kwatery głównej 30 lipca wieczorem.

- Dzięki Luniu

- Brakuje ci go?- bardziej stwierdził niż spytał

Harry nie odpowiedział, tylko przytulił się do byłego nauczyciela od OPCM-u szlochając

- Syriusz nie chciałby, żebyś się obwiniał i płakał z tego powodu.

- Ale ja nie mogę przestać o nim myśleć. Ciągle mi się śni jak wpada w tę cholerną zasłonę!- kolejny wybuch płaczu.

Remus nic nie mówił tyko przytulił Harry’ego

Nawet nie wiedzieli, że ktoś ich obserwuje zza krzaków.

GDZIEŚ W POŁUDNIOWEJ CZĘŚCI ANGLII

- Panie, chłopaka zabierają do kwatery głównej 30 lipca wieczorem- powiedziała wysoka brunetka z burzą loków na głowie kłaniając się do stóp i całując skrawek szaty swojego pana.

- Dobrze się spisałaś, Bello, a teraz zostaw mnie samego- powiedział zimnym tonem mężczyzna o bladej twarzy przypominającej głowę węża, czerwonych oczach i dwóch szparkach zamiast nosa.

- No to Harry Porterze czas, byś poznał prawdę…